محدودیت منابع آب شیرین، گستردگی اراضی ساحلی لم یزرع و فراوانی آب شور دریایی، زمینه توسعه آبزیپروری آب شور به ویژه پرورش میگو را در نقاط گرمسیری جهان فراهم ساخته است. نکته قابل توجه این است که شرایط محیطی و فیزیکی جهت پرورش این گونه آبزیان باید در جهت حداکثر بهره وری بهینه سازی شود. نگاهی به صنعت پرورش میگو در جهان نشان میدهد که این صنعت نه تنها از جنبه تامین ماده غذایی بلکه از نظر تجاری نیز دارای اهمیت وافر است. پیشرفت این صنعت منجر به ایجاد فرصت های شغلی زودبازده و در عین حال سودآور شده است. بنابراین نیاز است تا توجه ویژهای به محیطهای پرورش میگو شود و نیازهای عملیاتی آن برآورده گردد. در این میان انتخاب سایت بهینه جهت پرورش این گونه آبزی از اهمیت بالایی برخوردار است و سهم عمده ای در افزایش میزان تولید و بهره وری اقتصادی خواهد داشت. در این مقاله به بررسی معیاری ترکیبی چند-شاخصه میپردازیم که قادر است شایستگی شرایط محیطی در مجتمع های پرورش میگو را ارزیابی نماید. با این روش میتوان علاوه بر ارزیابی شرایط محیطی در ایران مقایسه ای نیز با سایر کشورهای پیشرو در تولید میگو انجام داد. برای این منظور در این مقاله دو نقطه بوشهر و هرمزگان در کشور ایران وMahakam Delta در کشور اندونزی انتخاب شده اند و مورد مقایسههای کمی وکیفی قرار گرفتهاند. همچنین در هر مورد عامل محدودکننده شایستگی نیز شناسایی شده است. هر مقدار معیار شایستگی بیشتر باشد نشان دهنده پتانسیل بالاتر و سازگاری بیشتر آن منطقه جهت پرورش میگو است.
)