در ایران با شروع فعالیت صنعت تکثیر و پرورش میگو، موضوع میزان توسعه آن و ظرفیت خلیج‌فارس به عنوان منبع دریافت‌کننده پساب، مطرح گردید و در نهایت سبب شد از سال 1377 تا سال 1385 مطالعاتی به منظور تعیین تاثیر پساب این صنایع بر محیط زیست ساحلی، به صورت مستمر در منطقه حله و به صورت ناپیوسته در مناطق دلوار و مند استان بوشهر به کمک پایش عوامل مختلف ازجمله دما، شوری،pH ، اکسیژن محلول، آمونیاک، نیترات، نیتریت، فسفات کل، کل مواد محلول (T.D.S.)، کل مواد معلق (T.S.S.) و کلروفیل a، انجام گردید. مقایسه مقادیر به دست آمده از بررسی عوامل مختلف در زمان انجام مطالعات، با حدود مجاز مشخص شده برای رشد و سلامت آبزیان، با حدود مجاز فاضلاب‌های شهری (محیط زیست، 1378) و مقادیر پیشنهادی در آب‌های خروجی مزارع پرورشی مناطق دیگر جهان، نشان داد که تقریباً تمامی ایستگاه‌ها حتی کانال خروجی از نظر بار آلودگی پایین بوده و اگر افزایش جزئی داشته، پس از ورود به دریا به حد مناسب رسیده است. یافته‌های فوق گویای آن است که روش موجود پرورش میگو در سواحل جنوبی در مقایسه با دیگر عوامل آلاینده، تأثیر مخرب مشخصی بر محیط زیست ساحلی ندارد.
)